1.

Arkadaşlara kızmıyorum artık
beklerken bir şeyleri mahvedip yoruluyorum
saçlarımda maviler göz göz
kem ve büzüşük akıllarıyla Arkadaşlar
neye üzüleceğini söylüyorlar

“Arkadaşlık formülü” soğuyor
bir fikri bir gölgesi oluyor
beklerken geçiyor yaztatili
Arkadaşların izi kalıyor karnegünleri gibi.

Perdede bir ülke oynuyor, bir ülke
Arkadaşlardan vatandaşları var
gözlerde kirliliğin izleri ve camdan boncuklar
düzelttikçe aynada kendimi, çatlayıp çatlayıp
dilime batıyorlar.

2.

Boğazımda seçilmiş ölülerin isimleri
kimliği mezarlık ağlayıcısı olan
havale geçiyor başka Arkadaşlar üzüntülerini
kitapları açıyorsun henüz titreşen sözcükleri
üzüntünü kısıp telefon ekranını öpüyorsun
post-âşıkların öptüğü gibi sevgililer piksel piksel
rehberindeki Arkadaşları kopyalıyor uzaklarda bir üstakıl
seni Arkadaşından kopyalıyor, Arkadaşın üstakıl.

Uzaklar çalıyor ülkede telefonu açan olmuyor telefon batıcı
bültenler buyuruyor Arkadaşlarınızı batısına yatırın topraklarınızın
telefonların pilini çıkarıp yönünü arıyoruz
bizi böyle öldürecekler 1010101010111.
mezarlardan kimlikler seçime gidiyor bizi Arkadaşımıza göre
dil puanı düşürülmüş, artık daha iyi anlayabiliriz ne söylendiğini.
her fotoğrafa seksen Arkadaş düşüyor
gölgelerden çıkıp boğazımıza sarılıyor
ölürken kim daha iyi poz verecek?

3.

Postarkadaşlar mahcup olmaz
hiç yoktur kitabın bir yerinde utanca benzer kelime
açılanhesap başına bir cinayet önerisi düşüyor
birden önemli kişi oluyoruz bütün üç harfli teşkilatlar peşimizde
ülke zaten perişan Arkadaşların dijital heveslerinden
kimi kıracaksın, herkes haklı, bir sözcük bir kod, “biz size döneriz”
oysa
havadan sudan konuşarak da kısabilirdik Arkadaşlarımızın sesini.
yetmedi engelledik kendimizi.

Nergihan Yeşilyurt, Buzdokuz 8, Kasım-Aralık 2021.