çürüme görüyorsan çürüme vardır
yukarıda yanlış çizilmiş bir gökkuşağı
yeryüzünün yarısı kibir.

bir yıldıza dört milyon dolar öderken
kime ödüyoruz
yargıçların kestiği kollarla
eve sevgi götüremiyoruz
refüjden koparılmış lavanta götürebiliyoruz.

herkesin sevdiği bir kanun koyucu var
kolu kendisinden ayrı gömülen
ısrarla ayrı gömülen
merhaba kolumu sergileyelim
kolum
kanunlar yapılmadan kesilmiştir
kolum kanundan kesilmiştir
bir insanın şizofren olduğu
o ilk an
yani çırılçıplak kanunlar içinde gezinirken
ve ayakkabılarını çıkarırken saygıdan
metnin akışına bırakılacak akıbetim.

kanunlar ben yapılırken yoktular
görebilirlerse yanlarında lavanta vardır
kimse görmediği için
bir sevgiye konu olmadan yaşayabilirler
pencereden pencereye sevgiler gelebilirler
aynı şarkıları çalabilir piyanoda komşularımız, hiç ilerlemediler
yargıçlar hiç ilerlemedi
ben dikilmedim karşılarına, ethos diye ağlayabilirdim
renkleri yeniden dizebilirdim.

havalimanında güvercinleri besleyen kadın ilerlemiş olmalı
onun beslediği büyük kuşlar kalkarken
küçük kuşlar pisti terk ediyor
yeni zelanda’daki kuşlar uçamıyor
dünyanın sonluluğu bıktırmış olabilir
ben sanırım kanun koyucudan hoşlanıyorum
haz metnin akışına bırakılacak.

bir anne nehri çocuklarıyla beslemiş olabilir
bu ilerleme midir,
kitabın yapraklarını yemek zorunda kalacaksan
bu ilerleme değildir.

bir kanun yazıyorum,
bu kanun hükümleri nesneler hakkında da uygulanır.

Hasan Bozdaş, Buzdokuz Sayı: 3, Ocak-Şubat 2021.